Δράκοι

Σήμερα θα βάλω ένα άρθρο που βρήκα σχετικά με δράκους. Το άρθρο το βρήκα σε ένα άλλο blog, του blogspot. Το άρθρο είναι καθαρά εγκυκλοπαιδικής σημασίας αλλά πιστεύω θα αρέσει .Τα καλύτερα έρχονται με της επόμενες αναρτήσεις. Δεν μπόρεσα να βάλω νέες αναρτήσεις τον καιρό που πέρασε γιατί υπήρχαν πολλά μικρό προβληματάκια όπως σε ποιο ΙΕΚ θα πάω. Μετά από κάποιο διάστημα θα υπάρξουν αναρτήσεις με την γνώμη των συντακτών του blog, έμενα και ίσως από άλλον διαχειριστή ,στα ήδη υπάρχοντα άρθρα.

Δρακολογία

Με λέπια ή πούπουλα, με πόδια ή φτερά, με λειρί ή κυνόδοντες, ο δράκος είναι ο βασιλιάς των φανταστικών ζώων. Από την Κίνα μέχρι την Ελλάδα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη δημιουργήθηκαν θρύλοι με πρωταγωνιστές αυτά τα παράξενα όντα
Όμως πότε ακριβώς γεννήθηκαν οι μύθοι για τους δράκους; Πρόκειται μόνο για πλάσματα της φαντασίας μας; Ακόμα και σήμερα υπάρχουν κάποιοι που αμφιβάλλουν. Μάλιστα υποστηρίζουν ότι εφόσον οι δράκοι πρωταγωνιστούσαν στη λογοτεχνία, όπως στο ελληνικό δημοτικό τραγούδι, ίσως στο παρελθόν ζούσαν πράγματι τέτοια όντα. Εκτός από τους πανέμορφους μεσαιωνικούς καταλόγους ζώων, οι οποίοι αποτελούν προϊόν φιλοσοφικών αναζητήσεων παρά επιστημονικών παρατηρήσεων, οι πιο εντυπωσιακές μαρτυρίες εντοπίζονται στα συγγράμματα των φυσικών επιστημών ανάμεσα στο 500 και στο 600 μ.Χ.

Αμφίβολες μαρτυρίες

Ήδη από τη μινωική Κρήτη, οι δαίμονες, συνήθως ονοκέφαλοι, υπηρετούσαν τη Μεγάλη Θεά. Η αρχαία ελληνική μυθολογία κυριαρχείται από μορφές δράκων, όπως η Έχιδνα, η Λερναία Ύδρα και η Μέδουσα. Στην Ιλιάδα ο Μυκηναίος βασιλιάς Αγαμέμνονας είχε ζωγραφισμένο στην ασπίδα του ένα γαλάζιο τρικέφαλο φίδι ως πολεμικό έμβλημα. Το ίδιο έκαναν και οι Σκανδιναβοί Βίκινγκ, οι οποίοι σκάλιζαν κεφάλια δράκων στα ακρόπρωρα. Ένας γραπτός οδηγός του 1723 για τα ελβετικά βουνά, συμβούλευε τους οδοιπόρους να μη διασχίζουν συγκεκριμένα ορεινά μονοπάτια γιατί παραμόνευαν δράκοι. Ένας γέροντας από την πόλη Λιέντζ ισχυριζόταν ότι ήρθε αντιμέτωπος στο όρος των Άλπεων Κομόουρ μ´ ένα φρικτό, μαύρο δράκο με λεπτές κίτρινες ρίγες. Υπάρχουν εκατοντάδες ανάλογες μαρτυρίες, όμως πόσο μπορούμε να τις πιστέψουμε; Σύμφωνα με τους ειδικούς, στην πραγματικότητα ίσως επρόκειτο για ερπετά ασυνήθιστα μεγάλα. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τέτοια πλάσματα, όπως η Lacertola ocellata, μια σαύρα με μικρά στίγματα σαν μάτια, η οποία μπορεί ξεπερνά τα ογδόντα εκατοστά. Το 1689 ο Σλοβένος ιστορικός Βαλβάσορ κλήθηκε να εξετάσει ένα δράκο τον οποίο ανακάλυψαν μετά από μια σφοδρή νεροποντή. Ήταν μακρύς όσο μια σπιθαμή και είχε μορφή σαύρας. Για την ακρίβεια, ήταν ένα σκουλήκι , αποφάνθηκε ο ειδικός. Προφανώς η καταιγίδα είχε παρασύρει έναν πρωτέα, μια μικρή, τυφλή σαλαμάνδρα που ζει στα υπόγεια νερά της Δαλματίας κι έχει ασπροκόκκινη απόχρωση. Στον υπόλοιπο κόσμο οι μύθοι για τους δράκους ίσως συνδέονται με τους βαράνους, τα μεγάλα ασιατικά και αφρικανικά σαυροειδή. Ο πιο επιβλητικός απ´ αυτούς, ο δράκος του Κομόντο, στην Ινδονησία, φτάνει περίπου τα τρία μέτρα και τρέφεται με αγριόχοιρους και ελάφια. Τέλος, ακόμα και τα ακίνδυνα ιγκουάνα θα μπορούσαν να έχουν τροφοδοτήσει το συγκεκριμένο θρύλο.


Οι τελευταίοι δεινόσαυροι


Ασφαλώς ο χαρακτηρισμός οστά δράκων για παλιούς ή άγνωστους σκελετούς δεινοσαύρων ενισχύθηκε από τη φαντασία. Στη συνέχεια το ασυνείδητο ανέλαβε να δημιουργήσει τα υπόλοιπα. Αρχικά για το δράκο επικρατούσε η αντίληψη ότι είναι ευεργετικό πλάσμα και σύμβολο γονιμότητας. Στη συνέχεια όμως με την έλευση του χριστιανισμού περιβλήθηκε με άσχημη φήμη, συμβολίζοντας την εικόνα του κακού που ο πιστός έπρεπε να εξαλείψει. Έτσι ο Άγιος Γεώργιος, πρώην Ρωμαίος αξιωματούχος, ανέλαβε να σκοτώσει το τέρας που βασάνιζε τους κατοίκους της Καππαδοκίας. Στη χριστιανική τέχνη ο δράκος εικονιζόταν ηττημένος κάτω από τα σπαθιά αγίων και μαρτύρων. Με τη συντριβή τους εξαφανίζονταν και οι καταστροφές ή οι λοιμοί, τους οποίους υποτίθεται ότι συμβόλιζαν. Ωστόσο η αντίληψη αυτή δεν κυριάρχησε παντού. Στην Ανατολή ο δράκος διατήρησε τις αρετές της σοφίας, της γονιμότητας και της ωφελιμότητας. Πρόκειται λοιπόν για μυθεύματα; Για ορισμένους τα όντα αυτά είναι δεινόσαυροι οι οποίοι επέζησαν μέχρι σήμερα. Μάλιστα για το συγγραφέα Πίτερ Ντίκινσον, ο οποίος ασχολήθηκε επιστημονικά με τα φυσικά χαρακτηριστικά τους, οι δράκοι εμφανίζ

Γιγάντιοι

γενειοφόροι
pot.com/_KCuHoU9QBUU/SJv0AiVujVI/AAAAAAAACuY/ecybx1T1LMw/s320/1111.jpg" border="0" />ονται ακριβώς όπως περιγράφονται στους θρύλους.



Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ανασυνθέσουμε ένα πορτρέτο δράκου, σαν να υπήρξε πραγματικά. Ο Μπόχαρτ, ειδικός του 500 μ.Χ, ορίζει με σαφήνεια τα χαρακτηριστικά του: Έχει μεγάλες διαστάσεις, μέχρι τα τριάντα μέτρα, μούσι κάτω από το σαγόνι και το λαιμό, τρεις σειρές δόντια και βγάζει έναν τρομακτικό συριγμό. Η εκδοχή να μην έχουν πόδια αυτά τα τέρατα διαψεύστηκε κατηγορηματικά από τον Ελβετό φυσιοδίφη Κόνραντ Γκέσνερ το 1551, όταν ξεκαθάρισε ότι όλοι οι δράκοι έχουν πόδια . Σε αντίθεση με τα άλλα ερπετά, ο δράκος είναι θερμόαιμο ζώο Δεν εξηγείται αλλιώς η ικανότητα προσαρμογής του σε κάθε κλίμα ούτε και η συνεχόμενη δραστηριότητά του, νύχτα και μέρα, σε όλες τις περιόδους του χρόνου. Το σώμα του καλύπτεται από κεράτινα λέπια μήκους περίπου είκοσι εκατοστών, τα οποία είναι πιο μαλακά στην κοιλιά και στο λαιμό. Οι αποχρώσεις τους οφείλονται στη διαφορετική περιεκτικότητα μεταλλικών αλάτων. Ωστόσο κυριαρχεί το πράσινο, το κόκκινο, το μπλε, το μαύρο και το χρυσαφένιο χρώμα. Ενίοτε τα χρώματα είναι εκείνα που τους προσδιορίζουν. Έτσι, το 1449 σύσσωμη η πόλη του Καντέρμπουρι φέρεται ως μάρτυρας μιας επικής μάχης ανάμεσα σ´ έναν κόκκινο κι ένα μαύρο δράκο.

Πηγή: http://lefobserver.blogspot.com/